Giza biblioteka

>>Izen emateko entzule bezala sakatu hemen<<

Zer da Giza Biblioteka?

Mundu mailako liburutegietan egiten den jarduera bat da, Biblioteken Nazioarteko Egunaren baitan. Helburua komunitatea sortzea da, tolerantzia eta kohesio soziala garatuz. Horretarako, bibliotekak hainbat herritar gonbidatzen ditu beraien bizipen edota proiektuak kontatzera entzule talde txiki bati, 15 minutuko elkarrizketen bidez.

Jarraian dituzu aurtengo 6 gonbidatuen istorioak. Entzule bezala etorri nahi baduzu, hartu zure txanda hemen!

GIZA BIBLIOTEKA V. EDIZIOA 2023 (URRIAK 24, 18:00)

LIZTORRAK: OSPE TXARRETIK HARATAGO. Xabier Herrarte (euskaraz eta gaztelaniaz)

Xabier Herrarte naiz eta Vespa Velutina delako liztor asiarraren inbasioa kontrolatzeko udalak duen teknikari arduraduna naiz. Erakutsi nahi nuke, alde batetik, liztorren bizitza zikloa nolakoa den, zein habitat eta elikadura duen, zein ezaugarri edo jokabide duen, eta delako liztor asiarraren inbasioak nolako eragina izan duen bertako erle, eta orohar, intsektuen inguruan. Bestalde, lortu nahi nuke, hein handi baten, animalia hauen ospe txarra, eta askok dioten fobia, kontrolatzen laguntzea. Errespetatzen erakutsi eta bioaniztasunaren aldeko jarrera lantzea nahiko nuke, intsektuak diren edozer akabatzeko joera baitugu.

ESPAZIO SEGURUAK SORTUZ. Irene Aguriondo (euskaraz eta gaztelaniaz)

2019an ekintzailetasun munduan sartu nintzen eta gizartean dauden erronkak aztertu ostean BASH (Building Artistic Social Hope) proiektua sortu nuen. Helburua betidanik izan da aniztasun funtzionala daukaten gazteentzako espazio seguru bat sortzea. Musika eta mugimendua oinarri gisa eduki ditugu ondo pasatzeko, ikasteko eta ahalduntzeko. Nire historia jakin nahi?

SAHARAR ERREFUXIATUEN KANPAMENDUAK. Moulay Ely Mohamed Elkhelil (hassaniz eta gaztelaniaz)

Nire izena Moulay Ely Mohamed Elkhelil da eta Aaiungo kanpamentu sahararrean jaio nintzen. 11 urterekin Lanzarotera joan nintzen "Oporrak bakean" programaren bitartez, eta bertan geratu ahal izan nintzen, nire entzumen-urritasuna zela eta. Saharar herriaren eskubideen alde lan egiten dut eta laguntza humanitarioari esker kanpamendu batean nola bizirauten den kontatu nahi dizuet.

AUTISTAK GARA. Désirèe Ots (euskaraz eta gaztelaniaz)

Nik 37 urte ditut, Arrasaten bizi naiz eta 5 urteko seme bat daukat. Biok gara autistak. Bera ia 2 urte zeukanetik dago diagnostikatuta. Ondorioz, niri ere orain dela 3 urte diagnostikatu zidaten. Autoezagutza prozesuan nago oraindik, bidea zaila da eta gauza asko ‘berrikasi’ behar ditut, baina aldi berean askatasun bat izan da, orain nire bizitzak zentzua du.

ARBOLETAN GORA LIBRE. Antton Zabaleta (euskaraz eta gaztelaniaz)

Umetan, etxean, inguruan geneuzkan zuhaitzak zeintzuk ziren erakutsi zidaten. Denborarekin, ikasketak burutuaz, hauenganako zaletasuna eta maitasuna hasiz joan zen. Gaur egun, zuhaitzak zaindu eta behatzea dut gustoko. Horregatik naiz arbolazaina. Arbola puntatan igota naiz libre. Zuhaitzak inoiz baino beharrezkoago ditugu etorkizunari aurre egiteko eta hauen hazkuntza, mantentzea eta segurtasuna dira nire jomuga.

NAIZENA IZATEA. Ixotz Louyest (euskaraz eta gaztelaniaz)

Ixotz Louyest naiz 83an Murtziako kostaldian jaixotakua, jatorriz collage bat naiz, amaren aldekoak bergararrak. Ama barne, 5 emakumeren artean hazitakoa izan naiz, baina ni inguru hontan hainbat zentzutan "arrotza" nintzela jabetu nintzen oso umetatik. Oso gazte ekin nion sexualitate, izete eta nortasun askapenaren aldeko aliatuak bilatzeari, halako baten ezagutu nittuen sexologiaren eskutik nire antzeko egoeran zeuden hainbat pertsona eta Errespetuz elkartea sortu genuen erkidegoan. Egun ekintzaile independiete gisa ahal doten neurrixan nere ekarpenak nolabait baliogarri izan daittezken eremuetara hurbildu ohi naiz, aniztasunan alde noranahi.

GIZA BIBLIOTEKA IV. EDIZIOA 2021

DOLUEN BIDEAN. Iñaki Peña (euskaraz eta gaztelaniaz)

Bilbotarra naiz adopzioz eta Zarautzen bizi naiz. Orain dela 20 urte hasi nintzen lanean Arrasateko ospitalean, eta bertan ekin nion Zainketa Aringarrietan ibilbideari. Seme moduan izandako bizipen pertsonalek ere eraginda, eta leku askotako bidelagunekin batera, osatu berri dut dolu prozesuei buruzko trilogia bat dokumentalen bidez, Arteman Komunikazioarekin. Garrantzitsua iruditzen zait minbiziak eta gaixotasunek ekarritako doluei buruz hitz egitea, hau guztia konpartitzea. Baita suizidioak, indarkeria (politikoa)k, mendiko istripuek ekarritakoak direnean ere, dolu perinatalak edo beste. Honi buruz egin dezakegu berba.

MUSIKA BIZI. Jesusi Etxebarria (euskaraz eta gaztelaniaz)

Musika lagun dut aitak 4 urterekin solfeoa irakatsi zidanetik. Arrasateko udal bandako zuzendari Justo Munarrizekin hasi nuen solfeo eta piano karrera, eta hark asko irakatsi zidan. Maisu handietatik ikasi ahal izan dut: Juanito Arzamendirekin piano karrera amaitu nuen, Miguel González Bastidak gitarra jotzen irakatsi zidan eta Francisco Escudero konpositorearekin ere aritu nintzen.
Jose Maria Arizmendiarrietak musika eskola bat sortzea aholkatu zidan eta horrela, 1962an, 21 urterekin, solfeo eta piano akademia ireki nuen ikasle gutxi batzuekin. Musika eskaintza zabaltzen jarraitu nuen kantu, txistu eta gitarra klaseekin, eta ikasle askok taldeak sortu nahi zituztenez, gitarra elektrikoa eta baxua jotzen ere ikasi nuen. 2012an erretiratu nintzen, bizitza osoa musikaren irakaskuntzan eman ondoren.

MI EXPERIENCIA COMO FEMINISTA ANTIRRACISTA. Luciana Alfaro (gaztelaniaz)

Mi nombre es Luciana, soy de Perú y llevo 14 años viviendo en Bergara. De todo el tiempo aquí en Euskal Herria, una parte la he dedicado a la militancia feminista. Al inicio, tuve muchas dudas y cuestionamientos respecto a los objetivos de la lucha feminista porque no estaba respondiendo a la realidad que yo estaba viendo y sintiendo. Me interesaba saber dónde estaba el antirracismo dentro de la lucha feminista. Eso me llevó a alejarme un tiempo del movimiento.

Hoy, formo parte de colectivos feministas mixtos y hace cinco años empezamos a juntarnos en espacios no mixtos con compañeras migradas y racializadas.

Quisiera compartir contigo, ¿Qué fue lo que me hizo reconciliarme con el feminismo?¿Cómo y por qué nace la necesidad de organizarnos las mujeres migradas?; ¿Cómo estamos construyendo nuestras agendas? ¿Cómo es la participación de las mujeres migradas racializadas en los colectivos no mixtos? ¿Qué dificultades, barreras se presentan para juntarnos como colectivo de mujeres migradas y para mantenernos como organización? ¿Qué esperamos del feminismo respecto a la lucha antirracista?

CRUZANDO EL CHARCO. Yanina Choque (gaztelaniaz)

Nací en La Oroya, un pueblo minero a 3700 m en los Andes peruanos. Mis padres fueron maestros que trabajaron para la minera. En mi infancia viví la violencia terrorista del MRTA y Sendero Luminoso. A los 9 años me fui a la capital, Lima, y allí estudié Zootecnia en la Universidad Agraria. Gracias a los viajes de estudio conocí muchos lugares hermosos de mi país. Actualmente tengo 39 años y vine al País Vasco hace ya casi 2, con mi esposo vasco y nuestra hija. El proceso de adaptación no ha sido nada fácil, ya sea por la mochila que llevo o por las diferentes costumbres que tenemos, pero he buscado maneras de integrarme y las he encontrado. Ahora mismo estoy como voluntaria en una asociación de mujeres migradas y estoy formando una asociación de personas latinas.

XAKEA BIDELAGUN. Josu Tornay (euskaraz eta gaztelaniaz)

Xakearekin lehen kontaktua oso gaztetan izan nuen, baina lehiatzeko grina berandu piztu zen nigan, dagoeneko 14 urte neuzkanean. Hortik aurrera xakea ia beti nire bidelaguna izan da. Xakeak irakatsi dit, batez ere, mugak nola gainditu eta etengabeko lanak fruituak ematen dituela. Baina xakeak ere bizitza guztirako lagunak eman dizkit eta kultura ezberdinetako jendearengana hurbildu nau. Horrez gain, enpatiaren balioa erakutsi dit; erabakiak etengabe hartzea; epe motza, ertaina eta luzea nola kudeatu; kalkulo sakona eta konzentrazioa lantzea; eta beste gaitasun batzuk nire bizitzan xakearen bitartez integratu ditut. Xakean danetik egin dut: konpetitu, irakatsi, egunkarietan idatzi, torneoak antolatu, jokalari gazteak entrenatu eta orain gainera nire seme-alabekin hobby bezala konpartitu eta gozatu.

TEKNOLOGIA KRITIKOA: TEKNOLOGIA DIGITALA HEZKUNTZAN. Amaia Arroyo Sagasta (euskaraz eta gaztelaniaz)

Ni, berez, Hezkuntza Bereziko irakaslea naiz. Mondragon Unibertsitateko Humanitate eta Hezkuntza Zientzien Fakultatean (HUHEZI) bekadun nenbilela, gradu amaierako proiektuan hiperaktibitatea zeukan ikasle batekin lan egitea egokitu zitzaidan: ez zuen ezer egin nahi, ez zen ezertan zentratzen… Egin beharrekoak ordenailuarekin egitea bururatu, eta emaitza harrigarria izan zen: ume horrek dena bakarrik egiten zuen, eta ondo, gainera! Errebelazio moduko bat izan zen, eta hortik hasi nintzen ikertzen zelako harremana egon behar den hezkuntzaren eta teknologiaren artean.

Egun, HUHEZIko irakaslea eta ikerlaria naiz, eta baita KoLaborategiaren koordinatzailea ere (Gizarte Digitalareko Hezkuntza eta Komunikazio laborategia).

BARNE BEGIRADA IREKITZEN MUNDUA ULERTU NAHIAN. Naiara Gorroño Viteri (euskaraz eta gaztelaniaz)

Betidanik jakin izan dut komunikazioa ikasi nahi nuela eta horrexegatik kazetaritza ikasi nuen Nafarroako Unibertsitatean. Telebistatik pasa ondoren, konturatu nintzen komunikazio garrantzitsuena, eta nire kasuan ahaztuena, nire barnearekin zela. Gorputz Adierazpena deskubritu nuenean, gorputza eta mugimendua izan ziren komunikazio hortara eraman nindutenak. Ibilbideak Andeetako eta Amazonaseko herriak ezagutzera eta bizitzera eraman ninduen, eta mundua ikusteko modu berri bat aurkitu nuen. Begirada hau yogak eta Budismoak zabaltzen jarraitu zuten, eta yoga eta mindfulness irakasle formakuntzak egin nituen.

Nire ibilbidea hezkuntzarekin harremanean egon da: irakasleen formakuntzan mindfulness ikastaroak eta yogako klaseak ematen ditut eta ‘Mindfulness eta irakasleen nortasuna’ tesia irakurri berri dut Euskal Herriko Unibertsitatean.

GIZA BIBLIOTEKA III. EDIZIOA 2019

BIDAIA ... JOSUNE MURGOITIOREKIN (euskaraz eta gaztelaniaz)

Zuzenbidean eta kazetaritzan lizentziatua da, idazlea eta ikertzaile independientea. Bolivia eta Turkian bizi izan da, eta azken herrialde horretara aldizka bidaiatzen du.
2016an argitaratu zuen bere lehenengo eleberria, Colores prohibidos izenekoa.
Bolivian Palmasolako espetxea bisitatu ondoren, idatzi zuen El cerro de los instantes penitenciarios istorioa, Mujeres Viajeras saria irabazi zuena.
Brave Readers da haren web orria; Euskal Herriari eta Turkiari zuzenduta dago, eta bake kazetaritza, emakumea eta turismo iraunkorra ditu ardatz.
Argazki erakusketa bat egin du Euskal Herriko graffiti politiko eta sozialei buruz.
Aurten bere azken liburua argitaratu du, Viaje a Turquía, bidaia baten kontakizuna Turkiako argi-ilunetan barrena.

UN ENCUENTRO NOVELADO. Silvina Fondra (gaztelaniaz)

Hurrengo geltokia, Correos (Oñate). Julio del año 2018, allí estaba yo boquiabierta por la naturaleza y deleitada por sus montes verdes que asoman entre las construcciones. Una maleta y mucha ilusión, junto a mi marido dimos comienzo a esta aventura. Como las piezas sueltas de un rompecabezas teníamos que armarnos, entrelazar nuestros sueños y fantasías al igual que un cuento cuando comienza con su “Había una vez”…prometiendo aventura y misterio.

Quien narra se sirve de las palabras para ilustrar con su metáfora las escenas que hacen a la historia de cada personaje, Un encuentro novelado, es el relato en primera persona de Silvina una argentina que, motivada por su deseo de llevar adelante su vida en el pueblo, como psicoanalista, va encontrando diversas propuestas que le harán creer que “la ficción tiene estructura de verdad”.

BESTELAKO BASOGINTZA EREDU BATERANTZ. Iñaki Etxebeste, Markel Arriolabengoa. (euskaraz eta gaztelaniaz)

Errez Koop. Elk. Txikia 2018. urtearen hasieran sortu zen ingurumen arloko proiektu bat da. Iniziatiba honek, Euskal Herrian basogintzak, eta oro har ingurugiroak, bizi duen egoerari irtenbide ezberdin bat ematea du helburu. Klimak, bioaniztasun galerak eta espezie exotiko inbaditzaileek arduratzen gaituzte batez ere, baina gizarteak ere bai. Eta, guk, ingurumenaren kudeaketa dugu ogibide. Norabide honetan, hiru dira kooperatiba honen ardatz nagusiak: ikerketa, baliabide naturalen kudeaketa eta hezkuntza.

ELEBERRI BAT IDATZI ETA PUBLIKATZEAREN GORABEHERAK. Ane Odriozola (euskaraz eta gaztelaniaz)

Ane Odriozola da nire izena, Legazpiarra naiz eta hamairu urte daramatzat Arrasateko udaletxeko BAZ zerbitzuan lanean. Betidanik izan naiz oso irakurzalea. 2017an, amarekin izan nuen elkarrizketa baten ondorioz, eleberri bat idaztea erabaki nuen. Hasiera batean etxekoek irakurtzeko idatzi nuen, hala ere, asko gustatu zitzaiela ikusirik, editorialen munduan murgildu eta 2018ko urrian argia ikusi zuen eleberriak. Uste baina arrakasta handiagoa izan du eta bigarren eleberria idazten ari naiz orain, lehenengoaren jarraipena.

NORBERE ESKU ZER DAGOEN JAKITEA ETA EGITEA DA KONTUA. Oier Etxebarria (euskaraz eta gaztalaniaz)

Biografia txikia:

Gure energiaren kontsumoaz kontzientzia hartzen hasi ginen Argitu programarekin eta lehen aldaketak egiten hasi: argiteria, hozkailua…

Goiener ezagutu nuen eta bazkide eta bezero egiteaz gain, potentzia jeitsi genuen.

Autokontsumoa posible zela jakin eta etxeko teilatuan plakak jarri genituen, soberako elektrizitatearekin ura berotzeko aprobetxatuz.

Birgaitzen programa aprobetxatuta, zapai eta teilatu artean, isolatzailea jarri genuen.

Egin dugunaz arro gaude eta orain, horretan jarraitu nahi dugu:

Goiener-eko bazkide eta bolondres bezala.

Autokontsumo taldeak bultzatuz.

Garraioan energia fosilen erabilpena ahalik gehien murriztea bilatuz.

ndank ndank ZUBIA ERAIKI DA - NDANK NDANAK ELKARTEA. Nora Pedrejon, Ane Ortueta, Ana Guillegi (euskaraz eta gaztelaniaz)

Bergara, Arrasate eta Elgetako bi irakasle eta hezitzaile bat gara. Maiatzean Bergarako Ndank Ndank Elkarteak antolatutako Elkarbizitza eta elkartasun programara gehitu ginen. Egitasmo honek beste errealitate baten ateak zabaldu dizkigu. Bizitzeko, pentsatzeko eta harremantzeko beste modu bat ezagutzeko aukera izan dugu Senegaleko Dionewar herrian. Motxila esperientzia eta sentimendu ugariz beterik ekarri dugu, elkarrekin errealitate hobe baten bila lan egiten jarraitzeko gogoz.

70 URTETIK GORA EDUKITA GAUZA ASKO EGIN DAITEZKE. Espe Irasuegi (euskaraz eta gaztelaniaz)

Betidanik izan dut ikasteko grina. EPA-HHI Arrasaten ikasi dut, gero Mugaberekin eta gaur egun Goienagusin. Nire burua martxan edukitzea gustatzen zait, eta nire hankak ere bai. Maite dut irakurtzea, bidaiatzea eta marraztea. Nagusien Kontseiluan parte hartzen dut; orain, nagusientzako zerbitzu gida bat argitaratzeko puntuan gaude. Eta beste gauza pila bat…

GIZA BIBLIOTEKA II. EDIZIOA 2018

RECUERDOS DE UNA INFANCIA EN LA SELVA BOLIVIANA. Lucía Huanca Acno. (gaztelaniaz eta kitxueraz)

Nací en Ayopaya Aguada, Bolivia, a siete horas de la ciudad de Cochabamba. Soy la segunda de 9 hermanos. Hasta los 11 años viví en el campo, donde fui a la escuela. A partir de ahí, mi vida fue un ir y venir del campo a la selva. Con 18 años me escapé a Cochabamba, huyendo de los evangelistas. Estuve durante 6 años trabajando y estudiando corte y confección hasta que emigré a Almería. De ahí vine a Durango, donde vivo actualmente.

Tengo recuerdos muy entrañables de nuestra vida en la selva. La búsqueda de comida y de recursos para sobrevivir, la relación con los animales, la cosecha de la coca...

EMAKUMEOK ETA MEMORIA KOLEKTIBOA. Julia Monge Sarabia. (euskaraz eta gaztelaniaz)

Desde muy joven he participado en grupos y asociaciones de diferente índole, pero han sido la enseñanza y el feminismo mis principales pilares, tanto de trabajo como de lucha y reivindicaciones. Formé parte de la Asamblea de Mujeres de Arrasate cuando el feminismo daba sus primeros pasos en Mondragón y a día de hoy sigo activa en este campo dentro del grupo Emakumeen Mundu Martxa.

Tengo una hija de 32 años y aunque generalmente se oye lo contrario, nunca, en su niñez, fue un problema para mi militancia.

En 2006 comienza mi colaboración con la asociación Intxorta 1937 que trabaja por la recuperación de la memoria histórica, actividad que ocupa en este momento prácticamente todo mi tiempo. Dentro de nuestros proyectos el de “Mujer y memoria” es el que más me motiva, y entre otros, el que con mucho gusto quiero compartir con todas aquellas personas que estéis interesadas en acercaros a esta interesante propuesta de la biblioteca.

IHES EGIN, BERRIZ BUELTATZEKO. Xabier Vallina Agiriano. (euskaraz eta gaztelaniaz)

Xabier naiz. 29 urteko arrasatearra. Herrian pasa dut nire bizitzaren zatirik handiena. Txikitan, maritxua izatea zer zen ulertu gabe, jakin nuen maritxua nintzela. Edo hori esan ohi zidaten. Ez zen gauza positibo bat, baztertzailea zen, ongi egiten ari ez nintzen zerbait. Eta horrek markatu zuen nire haurtzaro eta nerabezaroa. Erasoz eraso, herri hau arrotz bilakatu zen niretzat. Herri iluna, mugez betea eta arriskutsua. Nengoen lekuan, unean unekoak bizi eta disfrutatzean pentsatu beharrean, ihes egiteko plana zen nirea. Eta luze joan bazen ere, 18 urterekin lortu nuen. Unibertsitateko ikasketak aprobetxatuta egin nuen alde herritik, eta gustura gainera! Orduan hasi zen niretzat bizitzaz bizi eta disfrutatzeko unea, lekukoen maitasuna jasotzeko prestutasuna eta, nola ez, nire ahalduntzea maritxu eta pertsona bezala.

Xabi naiz, dagoeneko badira lau urte Arrasatera bizitzera bueltatu nintzela, eta herri berdinean pertsona ezberdin bat aurkitu naiz.

EZ DAGO URRUTIRA JOAN BEHARRIK. Jose Felix Diaz de Tuesta. (euskaraz eta gaztelaniaz)

Argazkiak egitea dut gogoko, eta, beste asko bezala, argazkigintza digitalaren aroan hasitakoa naiz argazkiak egiten. Autodidakta banaiz ere, 2017-2018 ikasturtean “Argazki proiektuak” ikastaroa egin nuen Gasteizko Arte eta Lanbide Eskolan.

Nire argazkiek eta proiektuek badute ezaugarri bat, nolabait definitzen dituena: gertutasuna, beti gertuko gaiak lantzen ditut eta. Izan ere, nire ustez, ez dago urrutira joan beharrik argazkiak egiten ondo pasatzeko.

Al igual que otras muchas personas, comenzé a hacer fotos con la llegada de la fotofrafía digital. Soy autodidacta, y en el año 2017-2018 realicé un curso de fotografía sobre proyectos fotográficos en la Escuela de Artes y Oficios de Gasteiz.

Todos mis proyectos tienen una característica común que, de algún modo, les da coherencia: la proximidad, ya que siempre trabajo temas cercanos. Mi lema es que no hay por qué ir a sitios lejanos para pasarlo bien haciendo fotos.

SUEÑOS Y ESPERANZA PARA UNA TIERRA DE VOLCANES Y LAGOS. Wendy Rodriguez Bonilla. (gaztelaniaz)

Como hija de madre soltera y luchadora que soy día a día me esfuerzo por salir adelante en la vida. Tras realizar estudios universitarios de informática y después de varios trabajos, el nacimiento de mis dos hijas gemelas me ha dado fuerzas nuevas que ni yo sabía que tenía. Compruebo que a pesar de la lucha no es fácil progresar en mi país por lo que, ante la mala situación social y económica, decido venir a España donde ya se encontraba mi madre, pues he crecido en una familia donde la lucha de los pobres es continua, donde se vive siempre con la esperanza de que debemos tener a alguien que nos rescate.

He pasado de una vida laboral activa a ser dependiente y a pesar de extrañar mucho Nicaragua lucho por adaptarme a este nuevo mundo y para que mis hijas tengan la sabiduría suficiente para seguir creciendo plenamente.

¿QUÉ PIENSAS CUANDO ME VES? Ikram Bouzalmat. (gaztelaniaz eta arabieraz)

Tengo 23 años y soy estudiante de traducción e interpretación en la UPV.

Todo empieza en 2012, todo lo que era yo nunca volvió a ser lo mismo desde entonces. Para mí la vida es aquel maravilloso río que pasa delante de tí y que a veces te brinda lo inesperado y otras veces te quita lo más valioso. El sufrimiento, la negatividad, el pesimismo, la impotencia hacia la superación, el empoderamiento y mucha positividad. Mi historia no ha acabado, lo que os voy a contar es sólo un capítulo de ella, un capítulo que de vez en cuando lo saco de ese baúl de recuerdos para que vea la luz y poder compartirlo. Es inolvidable porque éste capítulo es el que me hizo la persona que ahora soy. Acércate, no tengas reparo! Quizás te ayudaré a ver otros horizontes, a romper estereotipos y crear una paz y aceptación entre dos personas diferentes.

DIARIO DE UN APÁTRIDA. Saleh Salek. (arabieraz eta gaztelaniaz)

Nací unos meses antes de entrar la Marcha Verde en Sáhara. Fuimos expulsados y obligados a refugiarnos en los campamentos del sur de Argelia. De pequeño, con 11 años fui a Cuba a estudiar durante cuatro años y después vine con otra beca a Andalucía. Estuve sin tener contacto con mi familia durante todo este tiempo.

GIZA BIBLIOTEKA I. EDIZIOA 2017

Diario de una inmigrante empoderada. Djamila Zereiby (Tindouf, Argelia, 1971) (gaztelaniaz eta arabieraz)

Hermana mayor de nueve hermanos y hermanas, tengo que hacer de madre desde muy pequeña. En 1990 me gradué para ir a la Universidad. En 1995 consigo la licenciatura Jurídica y Administrativa. Trabajo en la administración estatal hasta que en 2004 me caso y decido irme a España junto con mi marido. Nunca olvidaré las palabras de mi madre que antes de partir me dice: “Quédate, no tienes por qué irte a un sitio dónde empiezas desde cero”. No le hice caso.

He vivido en Miravalles, Basauri y finalmente en Arrasate-Mondragón dónde resido actualmente con mis tres hijas, después de separarme de mi marido.

En 2013 fundé una asociación para ayudar a otras mujeres musulmanas a integrarse y empoderarse, tarea nada fácil ya que la mujer musulmana sufre discriminación por razones estéticas, vestimenta, y culturales. Su tendencia es a apartarse y mantener distancia y esto dificulta su integración social.

Koruetako auzo eskola 1947tik 1954ra. Esther Goikolea (Aretxabaleta, 1943)
(euskaraz eta gaztelaniaz)

Aretxabaletako Korueta auzoan jaio zen. Zazpi anai-arreretetik 4.a dugu bera: Patxi, Lupe, Felix, Esther, Puri eta Juan Luis. Bere familia Arrasaten bizi zen, baina Gerra Zibilaren garaian, aita espetxeratu (preso politikoa) eta Koruetara alde egin behar izan zuten ihesi, bere amonaren etxera. Han jaio zen Esther. Korueta auzoko eskolan ikasi zuen bere neba Felix-ekin batera, 11 urtebete zituen arte, eta ondoren Arrasatera bueltatu ziren beraien bizitzarekin jarraitzeko. Esther Arrasateko Mercedarias monjen eskolan egon zen beste lau urtetan zehar. Merzedarietan, euskaraz hitz egitea txarto ikusita zegoen, antza euskaraz aritzea baserritarren (boronoen) gauza edo kontua zen eta beste haurrek barre egiten zieten hala mintzatzen ikusi ezkero…

Nace en Aretxabaleta, en el barrio de Korueta. Fue la cuarta hija de una familia de siete hermanos y hermanas: Patxi, Lupe, Félix, Esther, Puri y Juan Luis. Su familia vive en Arrasate hasta que en la Guerra Civil meten preso (político) a su padre y tienen que huir a la casa de la abuela en Korueta. Allí nacerá Esther. Estudia en la escuela del barrio de Korueta junto con su hermano Felix hasta los 11 años. Luego volverán a Arrasate a seguir con su vida y estudiará en las Mercedarias durante cuatro años más. En las Mercedarias estaba mal visto hablar euskera, al parecer era considerado cosa de caseros (boronos), y los demás niños y niñas se reían de los que oían hablar en euskera.

Dantzan koloretako sarea gorpuztuz / Bailar para dar cuerpo a una red colorida.
Eneritz Ugalde Baraiazarra (euskaraz eta gaztelaniaz)

Arrasatekoa naiz, urte batzuk Bilbon eta Glasgowen bizi izen naiz eta gaur egun berriro Arrasaten. Matematikak ikasi nituen eta informatikari lanetan nabil. Saltsa maltsa ugaritan ibiltzea gustatu zait beti eta azken urteetan “dantzan koloretako sarea gorpuzteko” besteak beste, Emakume Mundu Martxako hazia ereiteko Arrasateko plataforman saretuta nago, Arrasateko emakume txokoko jabetze eskolan saretu eta ikasten jarraitzen dut eta oso gustura joaten naiz Biodantzako nire sare bikainaz dantzatzera.

Soy de Arrasate, unos años he vivido en Bilbo y Glasgow y hoy en día vuelvo a vivir en Arrasate. Estudie Matemáticas y trabajo como informática. Siempre me ha gustado estar en mil salsas y últimamente para “Bailar para dar cuerpo a una red de colores” entre otras cosas, participo en la red de Arrasate de la Marcha Mundial de Mujeres, sigo estudiando y enredándome en la escuela de empoderamiento de Emakume Txokoa de Arrasate y voy súper a gusto a bailar con mi maravillosa red de Biodanza.

Pertsonen bihotzak eta animalien bihotzak konektatzen / Conectando el corazón de las personas con el corazón de los animales. Goizane Arce (euskaraz eta gaztelaniaz)

Goizane Arce Heriz naiz, Arrasatearra, 35 urte ditut eta nere bizitzaren ardatza animaliak, pertsonak eta natura dira. Bizitzaren ardatza zoriontsu egiten gaituzten elementuetan inbertitzea ezinbesteko da neretzako. Ze zentzu izango luke bizitzak bestela? Nere erabakia izan da ametsei indarra ematea, eta nere bizitzari zentzua ematen dizkioten elementuak nere lanaren parte bihurtzea, animaliak, pertsonak eta natura. Industri gune baten bizi naiz, Arrasaten, pozik nago, ingurune berde baten aritzea lortu dudalako naturarekin kontaktuan, kolore gris industrialak agintzen duen herri honetan.

Me llamo Goizane Arce Heriz, soy de Mondragón, tengo 35 años y el centro de mi vida son los animales, las personas y la naturaleza. Para mí es imprescindible invertir en las cosas que dan sentido a nuestra vida y nos hacen felices. ¿ Qué sentido tendría la vida si no? Mi decisión ha sido darle fuerza a mis sueños, haciendo que mi trabajo se base en los elementos que son imprescindibles para mi felicidad, los animales, las personas y la naturaleza. Vivo en Arrasate, pueblo industrial, estoy feliz, ya que he conseguido trabajar en un entorno verde en contacto con naturaleza, en un lugar donde el color gris prevalece.

La educación llave de la vida. Sikander Hayat Warraich (Charanwala, Pakistán, 1980)
(urdu, punjabi, inglés y castellano)

Vengo de un pueblo pequeño que se llama Charanwala,situado en el distrito de Mandi Bahaudin en Punjab (Pakistán). Estudié primaria en el pueblo y despues hice el Bachiller en una academia militar donde era dificil acceder a la misma. Cuando terminé el bachiller inicié mis estudios de Historia y Geografía en la universidad Quaid-I-Azam; que está en Islamabad, es la Universidad nº1 del sector público. Fue muy duro estudiar y trabajar al mismo tiempo, pero merecía la pena tener una buena formación. Cuando llegué a Arrasate, no sabía ni decir Hola, nuevamente la única salida era volver a la escuela. Había muchas personas de mi país que decían que podían aprender el idioma en la calle, pero yo no estaba convencido.

De la EPA no solo aprendí la lengua sino que también me integre en la sociedad local. Esto me ayudó y que completé como diez cursos que incluía el A2 del idioma español. Ahora puedo moverme muy fácilmente en el mundo laboral y en el mundo exterior. esto solo ha sido posible por atender EPA.

Urrutira joan gertuago egon: Familia ugari baten bidaiak / Ir lejos para estar más cerca: Viajes de una familia numerosa. Juan Manuel Urrutia Herrero (Arrasate, 1967)
(euskaraz eta gaztelaniaz)

Arrasaten bizi naiz, hiru seme-alaben aita. Arrasateko udaleko langilea, Gizarte Zerbitzuetan. Zaletasunak: literatura, bidaiak, argazkilaritza.

Vivo en Arrasate, padre de tres hijos/as. Trabajador del Ayuntamiento de Arrasate, en el departamento de Servicios Sociales. Aficiones: literatura, viajes, fotografía.

Sei urte jada eta... Bizitzak darrai! Urtzi Urizar
(euskaraz eta gaztelaniaz)

Sei urte pasatu dira jada egun haietatik, sei urte gau latz eta ilun haietatik, non ez nuen sabaira begira egotea besterik. Nahiz eta hura nire bizitzan gertatu izan, egia diote ekaitzaren ostean eguzkia irteten dela esaten dutenek eta ez da zertan ezberdina izan behar gaixotasunekin. Noski bizitza ez dela sekula perfektua izango, baina hori, zeuk, aukeratzen duzun ikuspuntuan datzala ongi ikasi nuen: nola, besteen laguntzaz, galdutzat ematen zenuen zerbait berreskuratzea posible den.

Chiapas, argi itzalak. Itsaso Diego
(euskaraz eta gaztelaniaz)

Chiapasen ikusitako ta ikasitako dana azaltzen zaila bada be, gai batzuk hartu ditut eta honein argi itzalak azaltzen saiatuko naiz, argazkiren batzukin lagunduta, batez ere komunidadeetan bizi dan egoera. Hezkuntza, ur falta, gobernutik bidalitako "laguntzak", honen aurrean antolatzen dien "alternatibak"...

Bizitza bat dantzan. Eneko Arana
(euskaraz eta gaztelaniaz)

Gurasoek dantza munduan 4/5 urterekin sartu ninduten, nire anai arrebekin egin izan zuten bezala. Gaztarorarte Txikitxu dantza taldean dantzari bezala ibilita eta nerabezaroko garaiak dantza mundutik urrinduta igaro ondoren, 15/16 urterekin berriz dantzara itzuli nintzen, Arrostaitz dantza taldera, baina beste betebehar batzuekin, dantzari eta dantza irakasle modura.

I. Giza Bibliotekari buruz Goienak egindako erreportajea ikusi dezakezu hemen.